Bir zamanlar ülkenin birinde bir karı koca yaşarmış. Bu karı koca bir çocuk sahibi olmayı çok istiyorlarmış. Aradan kısa bir zaman geçtikten sonra kadın hamile olduğunun haberini almış ve karı koca bu duruma çok sevinmişler. Çocuklarının doğacağı günü sabırla bekliyorlarmış.
Kadın bir gün evinin camından dışarıyı izlerken yan komşularının bahçesindeki yemyeşil yapraklı marulları görmüş. Marullar o kadar güzelmiş ki onlardan biraz olsada yesem diye düşünmüş ama bu bahçe bir cadıya ait olduğundan bahçeye girmenin çok tehlikeli olduğunu biliyormuş. Yinede kendini bu marulları yerken hayal etmeden edememiş kocası işten eve dönünce ona cadının bahçesindeki marulları ne kadar çok istediğinden bahsetmiş. Kocası da eşinin hamile olduğu için canı ne isterse getirmeye çalıştığından tehlikeli olsada cadının bahçesine girip bu marullardan biraz almayı kafasına koymuş.
Cadının bahçesine bir merdiven dayayıp yüksek duvardan atlamış ve marullara ulaşmış. Tam marullardan biraz alıp döneceği sırada cadı bir anda adamın karşısına çıkıvermiş. Adam çok korkmuş ve hemen söze girmiş. Cadı’ya “Lütfen bana kızmayın bahçenize izinsiz girdiğim ve marullarınızdan izinsiz aldığım için çok özür dilerim. Eşim hamile ve pencereden sizin marullarınızı görünce canı istedi bende bir hata yaptım ve sizden istemek yerine bahçenize girdim, beni bağışlayın” demiş.
Cadı adama seni bir tek şartla affederim doğacak çocuğunuzu ya bana verirsiniz, ya da size büyü yaparım. Bir daha hiç mutlu olamazsınız deyince, adam çok korkmuş ve cadının teklifini istemeyerek de olsa kabul etmiş.
Eve döndükten sonra eşine cadının söylediklerinden bahsetmiş, eşini doğacak çocuklarını cadıya verme konusunda zorla da olsa ikna etmiş. Aradan zaman geçtikten sonra bu karı kocanın çok güzel bir kız çocukları olmuş ve karı koca o güzel bebeği doğar doğmaz söz verdikleri gibi cadıya vermişler.
Cadı bebeğin adını Rapunzel koymuş. Rapunzel öyle güzel bir bebekmiş ki cadı onu herkesten kıskandığı için hiç kimseye göstermeden büyütmüş. Rapunzel büyüyüp genç bir kız olana kadar hiç dışarıya çıkmadığından cadıdan başka kimseyi tanımamış. Rapunzel upuzun sırma saçlarıyla, güzel sesiyle, masmavi gözleri ile bakanları kendine hayran bırakan bir kız olmuş.
Cadı, Rapunzel’in gerçek anne babasının gelip Rapunzel’e aslında cadının kendi annesi olmadığını söylemesinden çok korkuyormuş. Bu yüzden Rapunzel’i uzak bir yere götürmeyi kafasına koymuş ve onu çok uzaklardaki deniz kenarında bir şatoya götürmüş. Rapunzel’i şatoya yerleştirdikten sonra şatonun dev gibi kapısını kilitleyip anahtarıda denize atmış. Bu yüzden bu şatoya girmenin tek yolu varmış. Cadı şatoya geldiğinde aşağıdan “Rapunzel haydi uzat sırma saçlarını pencereden aşağıya” diye bağırır, Rapunzel upuzun saçlarını aşağıya sarkıtır, Cadı da onun saçlarına tırmanarak şatoya girermiş.
Rapunzel şatoda yalnız kaldığı zamanlarda, çok sıkılıyormuş. Çoğu zaman da pencereden dışarıya bakar, güzel sesiyle şarkılar söyleyerek sıkıntısını gidermeye çalışırmış.
Bir gün ülkenin padişahının oğlu yakışıklı prens, ormanda avlanmaya çıkmış. Şatonun yakınlarında avlanırken çevreden gelen bir ses duymuş. Bu ses o kadar güzelmiş ki prens bu sese adeta aşık olmuş. Şarkılar söyleyen bu sesi takip edip şatoya varmış.
Şatoya girmeye çalışsa da ne kapının anahtarını bulabilmiş ne de pencereye uzanacak bir merdiven… Şatoya nasıl çıkacağını bir şekilde bulmalıymış. Günlerce şatonun etrafında kalmış ve en sonunda Cadının gelip Rapunzel’e seslenince genç kızın saçlarını aşağıya kadar uzattığını görünce şatoya nasıl girebileceğini öğrenmiş.
Cadı şatodan ayrılınca, Prens aşağıdan “Güzel Rapunzel uzat altın sarısı uzun saçlarını” diye seslenince Rapunzel şatonun penceresinden saçlarını aşağıya sarkıtmış ve Prenste onun saçlarına tırmanarak Rapunzel’in yanına çıkmış. Rapunzel karşısında gördüğü bu yabancıyı görünce başta çok ama çok korkmuş… Prens hemen söz alıp kendini tanıtmış. Rapunzel’e sesini çok beğendiğini, bu güzel sesin sahibini öğrenmek istediği için buraya geldiğini, ülkenin prensi olduğunu söyleyince Rapunzel biraz rahatlamış. Prense teşekkür etmiş ama ona cadıdan bahsedip şatoya gelmeden gitmesi gerektiğini söylemiş. Prens Rapunzel’in yanından hiç ayrılmak istememiş çünkü onu görür görmez aşık olmuş.
Şatodan ayrılan prens artık her gün Rapunzel’i cadı şatodan çıkar çıkmaz ziyaret etmeye başlamış. En sonunda bir gün de Rapunzel’e evlilik teklif etmiş. Rapunzel başta biraz utanmış ama yakışıklı Prensin bu teklifini kabul etmiş. Prens şatodan ayrılırken çok mutluymuş evlenecekleri günün hayalini kuruyormuş.
Öbür gün şatoya cadı Rapunzel’i ziyarete geldiğinde Rapunzel yanlışlıkla ağzından bir laf kaçırıp, “Saçlarıma Prens daha hızlı tırmanıyor” deyince cadı şatoya bir prensin geldiğini anlamış. Çok sinirlenip Rapunzel’in uzun saçlarını kesip şatonun penceresine bağlamış. Rapunzel’i şatodan indirip çok uzak bir çöle yollamış. Kendisi de hemen şatoya gelip Prensi beklemeye başlamış.
Prens başına geleceklerden habersiz şatoya gelip saçlara tırmanınca karşısında cadıyı bulmuş. Cadı bir hamleyle Prensi şatonun penceresinden ittirip aşağıya düşürmüş. Prens canından olmak üzereyken, aşağıdaki ağaçlardan birinin üzerine düştüğü için ölmekten kurtulmuş ama gözlerine dallar battığı için kör olmuş. Artık hiçbir yeri, denizleri, çiçekleri, güneşi en önemlisi de çok sevdiği Rapunzel’i göremeyecekmiş.
Görmeyen gözleriyle durmadan yürüyor, ağaçlardaki meyvelerden, yerdeki otlardan yiyerek yaşıyor durmadan da Rapunzel’i sayıklıyormuş. Uzun bir süre yürüdükten sonra Rapunzel’in yaşadığı çöle varmış. Prens çölde yine “Rapunzel, Rapunzel” diye sayıkladığı sırada sesi duyan Rapunzel koşa koşa Prensin sesine doğru gelmiş ve sonunda Prensi bulmuş.
Prensin kör olduğunu gören Rapunzel çok üzülmüş ve Prens’in başında ağlamaya başlamış. Ve o sırada inanılmaz bir şey olmuş. Prensin gözleri Rapunzel’in göz yaşlarıyla ıslanınca bir anda iyileşmiş ve Prens görmeye başlamış. Rapunzel de Prens de bu olanlara çok şaşırmışlar ve sevinçten ne yapacaklarını şaşırmışlar.
Prens hemen Rapunzel’i alıp Cadıdan çok uzak olan ülkesindeki sarayına götürmüş ve burada Rapunzel ile evlenmişler. Prensin ülkesinde mutlu mesut yaşamışlar.
