Bir varmış, bir yokmuş, zamanın birinde kocaman bir orman varmış. Bu ormanda çeşit çeşit ağaçlar, renk renk çiçekler yaşar, içerisinden gürül gürül dereler akarmış. Bu güzel ormanda yaşayan hayvanlar hayatlarından çok memnun, birbirleri ile dostça yaşarlarmış.
Bir gün ormanda akan dereler kurumaya başlamış, çiçekler, ağaçlar, hayvanlar susuz kalmışlar. Bir damla su bile bulamayınca bütün hayvanlar toplanıp bu sorunu çözmek için konuşmaya başlamışlar.
Ormanlar kralı aslan söze girip, “Kardeşlerim çok sevdiğimiz ormanımızda kuraklık başladı, derelerden hiç su gelmiyor. Böyle giderse susuzluktan hepimiz öleceğiz. Hemen bir çare bulmalıyız. Bunun için ormandaki tüm hayvanlar birlikte çalışıp, derin bir kuyu kazacağız ve suyu bulacağız. Kuraklık bitene kadar su ihtiyacımızı bu su kuyusundan karşılayacağız. Yarın sabah herkesi burada kuyuyu kazmaya bekliyorum” demiş.
Bütün hayvanlar ormanlar kralı aslanın söylediklerine hak vermişler. Herkes kuyuyu açmak için gönüllü olmuş, karıncalar bile kuyuya yardım edeceklerini söylemişler. Ama tembel tavşan “ben çok küçüğüm bu yüzden kuyuyu kazmaya yardım etmeyeceğim” demiş. Herkes tavşana çok kızsa da tavşan yardım etmeye hiç yanaşmamış.
Bütün hayvanlar o gece güzelce uyuyup dinlenmişler ve sabahta bir araya gelip kuyuyu kazmaya başlamışlar. Herkes o kadar canla başla çalışıyormuş ki, minicik kuşlar bile kuyunun içerisinden gagalarıyla toprak alıp dışarı atıyorlarmış. Herkes suya ulaşmanın ümidiyle çalışmaya gücü yettiğince destek vermiş ve sonunda kuyu iyice derinleşmiş ve suya ulaşmışlar.
Hayvanlar suyu görünce sevinçten zıplamaya başlamışlar. Kuyunun içerisindeki buz gibi sudan herkes kana kana içmiş. Tavşan suyun çıktığını görünce hemen kuyunun başına gelip su içecek olmuş ama kral aslan tavşana bu kuyuya yardım etmediği için su vermeyi reddetmiş. Ve kuyunun başına her gün bir hayvanı nöbetçi olarak dikmiş.
Tembel tavşan susadıkça susamış ama aslan kral tavşana su vermemek konusunda kararlıymış. Tembel tavşan ne yapacağını düşünürken aklına parlak bir fikir gelmiş. Bu gece su kuyusunun başında tavşanı çok seven fil nöbetçi olarak kalacakmış. Tavşan gece kimse görmeden Fil ’in yanına gidip ondan kendisine yardım etmesini istemeyi düşünmüş. Fil onu sevdiği için ne de olsa kendisine kral aslanın haberi olmadan bir bardak su verirmiş.
Gece olunca tembel tavşan kimseye gözükmeden kuyuya gitmiş. Fil kuyunun başında bir güzel uyuyormuş. Su kovasıda kucağındaymış. Hemen file seslenmiş ama fil bir türlü uyanmamış, birkaç kez daha yüksek sesle söylese de fil uykusundan uyanmıyormuş. Daha yüksek sesle bağırırsa ormandaki diğer hayvanlar duyar diye çekinip, zıplayıp filin üstüne çıkmış kulağına eğilip bir anda hey koca fil uyan hadi diye bağırınca fil korkudan yerinden zıplamış. Ayaklarını sağa sola savurunca da su kuyusunun duvarı yıkılmış, içine topraklar dolunca da kuyu kapanmış.
Fil gördükleri karşısında çok üzülmüş, tavşana kızsa da kendine daha çok kızıyormuş. Çünkü aslan kralın ona verdiği nöbet görevinde uyuduğu için bunların olduğunu düşünüp kendini suçluyormuş. Filin çok üzüldüğünü gören tavşan “Fil kardeş üzülme şimdi seninle birlikte çalışıp sabaha kadar kuyuyu tekrar açarız” demiş. Ama fil tavşanın daha önce çalışmadığını bildiği için ona inanmamış.
Tavşan file “haydi ama hemen başlayalım” diyerek kuyunun içindeki toprakları dışarı atmaya başlayınca, fil ona inanıp yardım etmeye başlamış. Birlikte sabaha kadar çalışmışlar. En sonunda da tam güneş doğup sabah olduğunda kuyuyu tekrar açmışlar. Bu sırada diğer hayvanlar kuyunun başına geldiğinde Fil hemen oradakilere Tavşanın yaptığı fedakarlığı anlatmış ve aslan kral tavşanı affedip ona da su verilmesini söylemiş.
Böylece tüm hayvanlar keyifle kana kana su içmişler ve tavşanı da aralarına tekrar almışlar. Tavşan da bundan sonra üzerine düşen her işi bahane bulmadan yapıp bitirmiş. Ve ormandaki hayvanlar böylece mutlu hayatlarına bir ömür devam etmişler.
egiticimasallar.com‘da Tembel Tavşan Masalı’nı okudunuz. Lütfen bizimle görüşlerinizi yorum kısmında paylaşmayı unutmayınız.
